Omvorming van wonden

'Kwetsbaarheid is wezenlijk verbonden met schaamte en angst. Maar het is ook de geboorteplaats van vreugde en creativiteit, dankbaarheid en liefde.’ (Brené Brown)

Sommige thema’s blijven altijd aandacht vragen. Zo is er veel verborgen lijden en eenzaamheid onder alle leeftijden. Het is vaak een taboe onderwerp, want veel mensen voelen toch dat ze dit niet echt kunnen delen. Lijden, verlies en rouw ervaren op welke manier dan ook, werkt ontwrichtend. Het stelt nieuwe vragen en brengt een einde aan ‘vanzelfsprekendheid’.

(Zelf)compassie

Laatst las ik weer eens over compassie. Een eeuwenoud begrip dat in alle culturen en religies wel terug te vinden is. Het staat voor betrokken zijn bij het lijden van de ander met mededogen, erbarmen en ontferming. Mooie termen die je tegenwoordig niet meer zoveel hoort, maar zoveel ‘omhelzen’. Ook en juist binnen lijden en eenzaamheid is het mogelijk om de eigen kracht weer voelbaar en zichtbaar te maken. Om nieuw licht te laten schijnen vanuit je eigen bron van wijsheid.

Zelfcompassie belicht het belang van mildheid naar jezelf, vergevingsgezind zijn naar jezelf. Kwetsbaar durven zijn. Kwetsbaarheid is naaktheid. Lijden in de ogen kijken en als reisgenoot beschouwen, laat je staren in je eigen duisternis. Dat kan knap lastig zijn. Juist ook wanneer heling en omvorming daar aanvang nemen… Het vraagt van je om je kwetsbaarheid te durven ervaren als kracht en te vertrouwen op je eigen moedige hart.

Uit handen geven

En soms, zo weten anderen met mij, rest alleen overgave. Dan ontstaat vaak wonderbaarlijk het moment waarop de weg omlaag en het diepste dal, alleen nog de belofte van een weg omhoog voorhouden. Ruimte voor overgave komt vaak niet eerder…maar altijd op het juiste moment voor jou. Het is de ultieme vorm van uit handen geven waar je geen enkele grip meer op kunt uitoefenen. En dat ook niet meer wenst.

Je geeft uit handen, deelt je leed of pijn en stapt heel bewust of als vanzelf in verbinding met een groter geheel. Je stelt je open, heel kwetsbaar maar ook krachtig tegelijkertijd. Hier begint transformatie, omvorming. Juist bij het herkennen en erkennen van grenzen in jezelf, in je (leef)situatie, kun je ruimte geven aan iets groters en iets tijdloos.

Nieuwe beweging en vertrouwen

In overgave zit nieuwe beweging, er begint weer iets te stromen. Zonder oordeel wat dat dan ook mag betekenen. Je eigen tempo is hierin altijd leidend, dat wat van binnenuit omhoog komt is je gids. Leren varen op je innerlijke kompas vanuit overgave is ook opnieuw bouwen aan vertrouwen. Een vertrouwen dat nu een hele andere basis krijgt.

Hierover kunnen praten, echt gezien worden, delen wat dit soort ervaringen betekenen is essentieel voor heling. Een proces van catharsis, loutering en overgave brengt vrijheid, compassie en nieuw leven. Het is de weg van omarming van jezelf en omvorming van wonden. Waar we niet alleen voor onszelf heelmeester kunnen zijn, maar ook voor anderen een gelijkgestemde reisgenoot.

Al langere tijd geleden kwam ik een prachtige tekst tegen van Anselm Grün die ik graag wil delen. Voor mij raakt dit gedicht een belangrijke snaar en gevoel van (h)erkenning. Het herinnert ons aan onze kwetsbaarheid en de schat die we daar kunnen vinden.

‘De omvorming van mijn wonden tot parels,

betekent voor mij op de eerste plaats

dat ik mijn wonden als iets kostbaars beschouw.

Daar waar ik gewond ben, ben ik ook gevoelig

voor mijn medemensen. Ik begrijp ze beter.

En waar ik gewond ben, raak ik mijn eigen hart,

mijn eigenlijke wezen.

Ik geef de illusie op dat ik

volkomen gezond en sterk en volmaakt ben.

Ik realiseer me mijn gebrokenheid.

Dat houdt me vitaal en maakt me menselijker,

barmhartiger en milder.

Daar waar ik gewond ben, ligt ook mijn schat.

Dáár kom ik in aanraking met mijn eigenlijke zelf

en met mijn roeping.

Daar ontdek ik mijn capaciteiten.

Alleen de gewonde dokter is in staat te genezen.

Dat wisten de Grieken al.’